Can Tho voelt als thuis :)‏

Lieve allemaal,

na onze reis door Vietnam stond onze week weer volgepland met projecten. De dinsdag en woensdag heb ik al in het kort omschreven in mijn vorige blog. Donderdagochtend was ik vrij, dus besloot ik mee te gaan naar het project Nhip Cau. Hier wordt er Engelse les gegeven aan lichamelijk gehandicapte mensen. Deze mensen maken allerlei producten van kokosnoten om deze te verkopen aan toeristen. Hiervoor is het beheersen van de Engelse taal belangrijk. Annemiek heeft dit project haar hele verblijf mogen doen. Vandaag was haar laatste keer, dus stond er een leuk Engels spel op het programma. Bij binnenkomst merkte ik al snel hoe hartelijk de mensen hier zijn: een warm ontvangst (met knuffels en kussen). Wat een lieve, bijzondere mensen die zo graag eem praatje in het Engels met je doen. Ik had geld meegenomen, om hier weer wat souvenirs in te slaan, een goede investering. Na de les lieten ze mij hun winkeltje zien; zoveel mooie souvenirs! Ik kwam met 3 gevulde tasjes weer thuis ;), haha. Na wat knuffels en wat groepsfoto's gemaakt te hebben, op weg naar huis. 's Middags stond City Orphonage weer op het programma. Dit project blijft een heerlijke bezigheid. Het gevoel dat je hier echt nodig bent en echt iets kunt betekenen. De stralende gezichtjes en het vrolijke gejubel bij binnenkomst: wauw!

Vrijdagochtend: tijd voor Charity Class. De kinderen waren niet gemotiveerd, dus dat frustreerde me nogal snel, haha. Gelukkig riep Miss Tien me er al snel bij. Marjolein zou de les alleen af gaan maken. Of ik de Engelse privéles met Jimmy alvast wilde doen. Maar natuurlijk! Weer een uitdaging om Engelse les te geven aan een slimme en goedsprekende Engelse jongen. Zonder enige voorbereiding probeerde ik het zo leuk mogelijk te maken. En dat vond hij gelukkig ook!
Vrijdagmiddag dacht ik weer naar City Orphanage te moeten, maar dit was een foutje in de planning. Ik stond alleen op de planning, en gezien je hier niet alleen naartoe mag ging het niet door. Dat betekende een middagje vrij! Annemiek zou aan het einde van haar middag opgehaald worden om aan haar terugreis te beginnen. Dit voelde erg gek! De laatste paar weken hebben we samen zoveel verschillende ervaringen gedeeld. Vanaf het begin dat ik kwam was Annemiek er al. We zijn samen een prachtige reis aangegaan, om nooit meer te vergeten. Toen het tijd was afscheid te nemen, kon haar terugreis beginnen na een dikke backpackknuffel! Afscheid nemen vind ik nooit leuk, haha. Gelukkig gingen we die avond weer heerlijk Vietnamees uit eten. De gezelligheid was een goede afleiding!

De volgende ochtend had ik voor het eerst een project in mijn eentje. De lieve ondeugende kinderen van Tien An lesgeven. Maar liefst 8 bengels! Omdat ik in mijn eentje was probeerde ik de les vanaf het begin een duidelijke structuur aan te brengen. Wat een hele uitdaging is bij deze kids! Ik had een zak snoep gekocht. Als ze goed hun best deden, was dit hun beloning! Je raad het nooit.. De grootste bengel was ineens erg lief!! Haha.ze genoten van de les en dat deed ik ook :) na de les weer een fijne knuffelsessie met de kids. Mijn haren werden zelfs gevlochten, genieten!!

Zaterdagmiddag besloot ik mee te gaan naar City Orphanage. De vorige keren deze week voelde ik een bijzondere klik met een hele lieve, kleine en prachtige baby (een meisje). Als ik haar oppakte, zag je haar alleen maar stralen en glunderen. Dit geeft me een heerlijk warm gevoel van binnen. De manier hoe zij op mij reageert en ik op haar reageer, vind ik echt bijzonder. De laatste dagen heb ik ook erg veel met het begrip 'adoptie' in mijn hoofd gezeten. Door bezig te zijn op de projecten, de kinderen zo persoonlijk te leren kennen, een band met ze op te bouwen en te beseffen wat hen voor toekomst staat te wachten hier, liet mij stilletjes nadenken over adoptie. Een liefdevolle opvoeding, een toekomst...
Elke vrijwilliger heeft natuurlijk een klik met een kindje, dat begrijp ik ook; dat hoort erbij! Maar dat neemt dit gevoel niet weg! Daarom vind ik het lastig om deze gedachten hierover uit te leggen aan anderen. Ik vind het bijzonder om zo'n klik te ontdekken met een kindje. En ook dat dit gevoel je na laat denken over de toekomst van het kindje en adoptie. Na deze dagen kreeg ik te horen dat deze baby HIV en het syndroom van down heeft. Slik, kon ik haar maar meenemen... Een prachtige meid!

Het weekend was aangebroken, heerlijk! Dit weekend waren wij (Eline en ik) met z'n tweetjes in een groot huis. Wat heeft er, in het kort, op de planning gestaan?
- 'uitslaap'sessies
- een filmpje pakken in de bioscoop in Can Tho (heel leuk om mee te maken hier)
- pagoda's in Can Tho bekijken
- een bezoekje aan de skybar bij daglicht (een indrukwekkend mooi uitzicht over de hele stad)
- thuis een film kijken op de meegenomen laptop van Eline
- chillen, rustig aan doen!!
Dit was mijn blog! Tot en met de dag van maandag omschreven :)
Tot slot: Can Tho voelt als thuis. Je probeert hier in een paar weken tijd je eigen thuis van te maken. En dit is me gelukt! Ik kan me mijn eigen bed in NL al bijna niet meer voorstellen... Haha. Nee, maar dat zal weer erg wennen zijn over een paar weken! Voor nu is Can Tho mijn thuis!

Veel liefs en een knuffel uit Can Tho, Eer